Een doel stellen alleen lost zelden iets op

Is nogal een boude bewering natuurlijk. Hier komt de uitleg. Doelen stellen, ergens voor gaan, die stip op de horizon zetten: het zijn veelgehoorde, verleidelijke kreten. Maar ondanks dat we de ‘1% inspiratie, 99% transpiratie’-regel kennen, gaat het opvallend vaak mis. Het doel wordt niet gehaald of bereikt.

Hoe kan dat?

Een voorbeeld uit eigen ervaring. Tien kilo eraf sporten. Dat is het nobele doel. Vaak aan begonnen. Met het beeld van een gespierde torso al in mijn hoofd. Maar nog nooit succesvol ten einde gebracht. Teleurstelling. Wroeging. Woede zelfs… Totdat mijn jongste zoon (revalidatietijger) zei: “Ja prachtig dat je sterker, soepeler en lichter wil worden, maar kijk eerst maar eens of je het twee keer in de week vast in je agenda krijgt.”

En daar sta je dan met je mond vol tanden. Want waarom heb ik dan zo’n moeite om drie uur in de week aandacht aan mezelf te besteden? Waarom verschuift een sportblok in mijn agenda wel heel gemakkelijk als ‘het werk’ of ‘het bedrijf’ roept? Waarom neem ik mezelf eigenlijk niet serieus?

James Clear – een wel hele toepasselijke naam voor iemand die heldere uitspraken doet – bracht het ook mooi onder woorden: “We want solutions, but what we really need are attitudes. You don’t need abs, but rather an attitude of training. You don’t need the answer, but rather an attitude of curiosity. You don’t need an easier life, but rather an attitude of perseverance. Attitude precedes outcome.”*

En dan begint het te dagen. Het gaat niet over het doel, maar de mate waarin je ruimte weet te maken om serieus met het doel bezig te zijn. Da’s stap één.

*(Vertaling: “We willen oplossingen, maar wat we echt nodig hebben, zijn houdingen. Je hebt geen buikspieren nodig, maar eerder een trainingshouding. Je hebt niet het antwoord nodig, maar eerder een houding van nieuwsgierigheid. Je hebt geen gemakkelijker leven nodig, maar eerder een houding van doorzettingsvermogen. Houding gaat voor resultaat.”)